المپیک یک فستیوال بین المللی ورزشی است. اما تقریبا تمام آنانی که در حیطه ورزش حرفه ای فعالیت دارند اذعان می کنند که رقابت های المپیک جدای از وجه رقابت ورزشی خود، وجه دیگری نیز دارد و آن تلاش تیم ها و ورزشکاران حاضر در این رقابت بزرگ و جهانی است تا به عنوان نمادی از فرهنگ، حکومت و تمدن کشور متبوعشان مطرح شوند.
مسئله ای که البته در دوره های گذشته و بویژه در المپیک 2008 پکن آنطور که باید از سوی کاروان ورزشی کشورمان به چشم نیامد.
این در حالی بود که در وجه نخست یا چهره ورزشی المپیک نیز کاروان ایران در المپیک پکن نتوانست حتی کف انتظارات مردم از خود را برآورده کند و فقط با 2 مدال طلا به خانه برگشت.
*المپیکی ها و روزهای مانده تا 27 ژوئیه
البته آب و هوای فدراسیون های مختلف کشور برای المپیک 3 ماه آینده تا حدی مساعدتر از دوره قبل است. ما برای اولین بار، نخستین سهمیه شمشیرزنی خود را برای المپیک به دست آورده ایم. گفته می شود تیم ملی وزنه برداری کشورمان سهمیه کامل رقابت ها را به دست آورده است. تاکنون نیز 50 ورزشکار ایرانی توانسته اند جواز حضور در مسابقات را کسب کنند، از تیم ملی کشتی خبرهای خوبی از میزان آمادگی آزادکاران ایرانی به گوش می رسد و خبرهایی از این قبیل...
اما نگاهی به المپیکی که در سال 2008 از سر گذراندیم زنگ های هشداری را به صدا درمی آورد.
*فقط با دو مدال طلا برگشتید!
المپیک 2008 پکن با همه جذابیت هایش خاطره چندان خوبی برای ما نبود. 55 ورزشکار ما فقط با دو مدال طلا به ایران بازگشتند. مسئله ای که البته متخصصان ورزش هرچه استدلال حرفه ای و غیره به آن بند کنند اما برای مردم چندان قابل پذیرش نیست.
در واقع به هرحال امکانات زیاد و گاهی کم! در اختیار ورزشکاران ملی پوش، مربیان، فدراسیون ها و مسئولان قرار می گیرد تا دست آخر مدال های خوش رنگ تر را برای افتخار جمهوری اسلامی ایران درو کنند و صحبت اساسی این است که شنفتن هر دلیلی برای توجیه به دست آوردن نتایج سطح پایین و کم مدال، مشتی توجیه به نظر می رسد و فائده ای برای دل شکسته مردم و ورزش دوستان ایرانی نخواهد داشت.
*سوال اساسی
در عین حال در مقطعی که کمتر از سه ماه تا آغاز رقابت های لندن باقی مانده است سوال اساسی از مقامات ورزشی کشور و البته ورزشکاران المپیکی شده این است که کاروان ورزشی ایران از لحاظ انگیزه و غیرت در چه سطحی قرار دارد؟
ورزشکاران ما برای کسب مدال عازم المپیک هستند یا برای تجربه یگنه دنیا و ثبت یک بار حضور در بازی های المپیک به این رقابت های می اندیشند؟
ورزشکاران خوب و غیرتمند ایرانی خوب است که در وهله اول رقابت های المپیک یعنی چهره ورزشی آن، بدانند که آوردن فقط دو مدال طلا همانند آنچه که در المپیک پکن گذشت، به هیچ وجه نه زیبنده آنهاست و نه سبب ساز شادی مردم می شود.
در واقع، معنای این حرف این است که از کشتی گیران، وزنه بردارها، تکواندوکاها و همه بیش از 50 ورزشکار کاروان ایران در المپیک لندن این انتظار هست که با مدالهای بیشتر در این دوره از بازی ها به کشور بازگردند و صد البته این انتظار، انتظار بی جایی هم نیست.
*سوال اساسی تر!
این سوال اساسی تر را در وهله اول باید مدیران ورزش کشور پاسخ دهند و سپس ورزشکاران المپیکی ما.
سوال این است که آیا از سوی مدیران و ورزشکاران المپیکی عزمی هم وجود دارد تا کاروان ورزشی ایران در این دوره از رقابت ها نماد کاملی از ایران اسلامی و انقلاب اسلامی باشند؟! حتما این انتظار زیادی از المپیکی های ایران نیست.
در واقع همه مردم مسلمان ایران نیز همانند تمام ملت های جهان، دوست دارند که ورزشکاران المپیکی در این رقابت ها نمادی واقعی از کشورشان باشند.
کشوری که ام القرای اسلام شیعی است، تمدنی چندین هزار ساله دارد، حامی بیداری اسلامی و البته جنبش 99 درصدی است و در حقیقت، قلب تپنده عالم به شمار می رود. و البته کشوری که برای مقاومت در مقابل تجاوز 40 کشور جهان به نمایندگی عراق و برای حفظ اعتقاد اسلامی نابش، هزاران شهید را تقدیم کرد. شاید در این زمینه تلنگری به کاروان 2008 چندان بیراه نباشد.
*کاروان ما در پکن نماد جمهوری اسلامی ایران نبود
ما در رژه المپیکی مان در پکن نماد ایران اسلامی نبودیم. مدیران ورزشی ما حتی غیرت تیم اشغال شده فلسطین! را هم نداشتند که ورزشکار پرچمدارش لباسی از جنس چفیه به تن کرده بود.
ولی ما با کت ها و مانتوهای سبز! رنگی رژه رفتیم که هنوز به این فکر می کنیم آیا به فتنه سبز سال بعد از آن در ایران ربط داشتند یا نه؟!
برخی ورزشکاران مرد ما همراه با هم تیمی های خانمشان عکس یادگاری رفتند.
برخی ورزشکاران زن هم با گاز گرفتن مدال هایشان اینطور به دنیا پیام دادند که با رعایت حجاب نصفه و نیمه هم می توان ارزش ها و استایل های غربی را دوست داشت.
البته همگان موافق اند که ورزش از وادی سیاست بازی گذر نمی کند. اما نگاهی به سطح عملیات دشمن آنهنگام که برای رسیدن به مقاصدش حتی از طراحی صهیونیستی لوگوی المپیک 2012 هم نمی گذرد اینطور می گوید که می توان از ورزشکاران غیور ایرانی لااقل این انتظار را داشت که با سمت و سویی حرکت نکنند که دشمن استفاده خود را ببرد بلکه در جهت مخالف او و رضای او حرکت کنند.
رفتارشناسی تاریخی و دینی مردم ایران اینطور می گوید که آنان رفتارهای اسلام و ایران دوستانه را از ورزشکاران ملی شان بیشتر می خواهند و با رفتارهای اشاره شده غریبه اند. یعنی مردم ما اساساً هر اقدامی که تقلیدی سبک گونه از اغیار باشد را هیچگاه نپسندیده اند.
این در حالی است که گویا باید برای فقدان صحنه های قشنگ ورزشی در سالهای قبل تر نیز مرثیه سرود.
راز و نیازهای رسول خادم در میانه دایره قرمز تشک کشتی، قرآن هایی که بر سر دستان ورزشکاران ایرانی هنگام دریافت مدال بالا می رفت، قاب تصویر مقام معظم رهبری بر دستان رضا زاده هنگام دریافت مدال و ... مردم این صحنه ها را بیشتر دوست دارند چون از خودشان و فرهنگشان برآمده است.
مردم ما نشان داده اند که بیش از آنکه ورزشکارانشان را بواسطه مدال و مقام دوست داشته باشند، به دنبال صفت های پهلوانی و غیرتمندی در آنها هستند.
این انتظار زیادی نیست که مردم از ورزشکارانشان بخواهند در هر صحنه ای و به ویژه در بازی های المپیکی نمادی از خودشان باشند.
مردم خوب می دانند که این ورزشکار با مالیات آنها، با جانفشانی فرزندان آنها، با عزم آنها برای پیشرفت کشور و با تمام آرزوهای خوب آنها به اینجا رسیده است و حتما این انتظار زیادی نیست که همگی بخواهیم، لطفا کاروان ورزشکاران ایرانی در المپیک 2012 لندن، نماد تمام عیاری از فرهنگ اسلامی و ایرانی مردم باشد.
